STATCOUNTER


miércoles, 28 de julio de 2010

LA SUMPTUOSA CIUTAT DE VIENA




elegància, civisme, luxe, netedat són les paraules que em vénen al cap quan recordo el recent viatge a Viena. Realment és una ciutat poderosa: poderosament bella, amb infinitat de racons inoblidables. La seva arquitectura és superba, digna de la capital de l'imperi Austro-hongarès. A banda dels mastodòntics edificis oficials, s'hi poden veure ací i allà genials edificacions d'arquitectes com Wagner o Loof, d'una racionalitat exemplar.

He tornat com purificat d'aquesta equilibrada ciutat, on no es veuen ni prostitutes ni pobres ni gairebé policia, on els diaris es deixen en bosses de plàstic perquè qui els vulgui comprar aporti dos euros per enretirar-los del seu envoltori.

M'he imaginat com deuria ser la ciutat en el seu apogeu. Quan els seus cafès eren freqüentats per Freud o Trakl, o Mahler..

llàstima del clima, si no fos per les pluges freqüents i per la fredor en ple mes de julios seria la ciutat idela per viure.

lunes, 19 de julio de 2010

FERRAN, EL NARCÍS ARGENTÍ I LA DECÈNCIA HUMANA

Ahir va ser un dia especialment colpidor. A part de la transfiguració de la qual he parlat en l'entrada precedent, es va produir un fet que no per esperat va deixar de ser sorprenent. Ahir vaig contactar per primer cop amb el Ferran. Res del que em va contar no em va sorprendre. A aquestes alçades conec massa bé al Norberto com perquè res d'ell em pugui sobtar. Ferran no és una persona qualsevol, perquè durant la meva convivència amb el Norberto va estar sempre present. D'alguna forma, en el meu pis vam arribar a conviure tres persones, JO, el NORBERTO i EL FANTASSMA DEL FERRAN. La presència virtual del Ferran va arribar al seu punt culminant quan el NORBERTO EM VA DIR: Carles, con eso de ser tan ordenado me recuerdas cada vez más a FERRAN, y eso no me gusta nada. Va ser un comentari força preocupant, per la senzilla raó que sóc una de les persones més desordenades del territori lleidatà.

De tota manera hi ha una diferència transcendental entre la meva convivència amb el Norberto i la convivència del Ferran i del Norberto. En el primer cas la convivència està marcada exclusivament pel signe de la CARITAT, mentre que en el segon ( i crec que no m'erro) està marcada sota el signe de l'intercanvi afectiu.

De tot allò que em va contar el FERRAN, ressaltaria l'expressió " DECÈNCIA HUMANA". Sens dubte, la va encertar plenament¡¡¡
En una convivència com la que vam establir jo i el Norberto basada en la CARITAT, és a dir, en el fet que només un dels dos dóna mentre que l'altre es limita sobretot a rebre, és una qüestió de decència humana donar, un cop la convivència s'ha acabat, les gràcies, dir adéu i no negar la paraula a qui tant t'ha ajudat sense rebre res a canvi. Tant se val que un sigui cristià o ateu, escombriaire o príncep, sant o pecador, per damunt de totes aquestes diferències hi ha d'haver sempre un mínim de decència humana, sense la qual seria impossible sobreviure dignament en aquest món.
A hores d'ara puc afirmar que el NORBERTO no va tenir aquesta DECÈNCIA HUMANA AMB MI.

domingo, 18 de julio de 2010

TRANSFIGURACIÓN

No tenía previsto escribir más en este blog hasta despúes de regresar de Viena, pero lo que me ha ocurrido hoy, domingo 18 de julio a las 2 de la tarde, es lo suficiente excepcional como para que altere mis planes iniciales. Por supuesto sé perfectamente que para la mayoría de personas lo que he vivido hoy es de lo más insignificante, y en cierta forma tienen razón, porque millones de personas lo viven cada día. Sin embargo, dadas mis peculiaridades y mi existencia poco convencional, para mí representa algo extraordinario, que nunca pensaba que me iba a ocurrir, es más, durante muchos años hice todo lo posible para que nunca me ocurriera. Pero hoy ha ocurrido.
Recuerdo claramente cuando a Norberto le dije" Pasaran los años, y aunque tendré mucho ..., jamás llegaré a un compromiso serio con nadie". Esta afirmación representaba entonces una verdad absoluta que mostraba las profundidades más íntimas de mi alma. Hoy, la anterior afirmación se ha tambaleado de una forma irreversible, hasta el punto de que esa frase que le dije a Norberto ya no es verdad, o en todo caso, es una verdad a medias. No es este el sitio para entrar en detalles. A parte de que tampoco tengp ganas de entrar en pormenores. Mi única intención hoy es proclamar que tal hecho ha ocurrido. Así mismo deseo expresar mi inquietud ante los cambios que dicha " transfiguración" pueda depararme en el futuro.
Es realmente agobiante que cosas tan habituales, tan normales, me afecten tanto, pero no puedo dominar mi sensibilidad desbocada. Esta misma página es el ejemplo de ese desbocamiento. Mucho malestar me tenía que causar el comportamiento poco ético de Norberto para que a pesar de mi legendaria discreción y necesidad de pasar siempre desapercebido ante los demás, accediera a hacer público a través de este blog ese tremendo malestar. Pero realmente el desprecio de Norberto a mi persona, así como su ingratitud indescriptible, me han impulsado a dar este paso tan absolutamente contrario a mi propia naturaleza. Siempre me ha parecido inconceboble que por culpa de mi gesto de caridad hacia Norberto, tuviese que necesitar asistencia médica. Por fortuna no la he necesitado, y el expurgar mi malestar a través de la palabra escrita me ha aportado una relativa tranquilidad de espíritu, lo suficientemente sólida como para no hundirme en la desesperación.
Lamento especialmente que NOrberto, que tantos conocimiento de psicología posee, no haya movido ni un solo dedo para calmar ese malestar. El ORGULLO, SIEMPRE EL MALDITO ORGULLO.

miércoles, 14 de julio de 2010

ADELA Y NORBERTO

ADELA Y NORBERTO . Hace cuatro días encontré tirado en un cajón de mi casa el poema enmarcado en madera de cerezo que con tanta ilusión regalé a Norberto. No tuvo ninguna compasión por mi poema. Ayer curiosamente encontré en Internet unos poemas de Adela, y uno de ellos me pareció lindo de verdad. Se titula “Sueños” y habla de la imposibilidad de atrapar los sueños, ya que por su misma naturaleza siempre se acaban escurriendo, a lo sumo se atrapan sucedáneos de ellos, réplicas anodinas, pero nunca se alcanzan los sueños mismos, porque son perfectos y no están al alcance de seres tan imperfectos como los humanos.
No sé qué voy a hacer con ese poema enmarcado que Norberto rechazó con tanta brusquedad. No lo puedo conservar porque me trae muy malos recuerdos, y me parece inconcebible tirarlo. Sería un crimen, ningún poema se merece un destino tan impío como ése. Se me ha pasado por la cabeza enviárselo a la Sra. Adela, porque ella parece una persona sensible y buena, pero a lo mejor, no le encontraría ningún sentido a ese poema y lo dejaría aparcado en cualquier armario viejo. No sé qué hacer con mi poema.
La verdad nunca me hubiese imaginado que Norberto se atreviera a una tal indignidad. Él que dice que vino a España para realizar sus sueños. Según me contó su sueño era pasear por los parques de Barcelona abrazado con la persona amada, aunque yo creo que buscaba otras cosas, porque este deseo, pues para mí eso de pasear por los parques no es ningún sueño, es algo muy prosaico. Si hubiese leído el poema de adela, se hubiese dado cuenta de que los sueños nunca se alcanzan. He aquí el poema:


"Eternos sueños"

Sueños quiméricos, volátiles,
que sois granadas para el deseo
y lirios para las noches sin amor,
¿por qué prometeis y no dais nada?
Llevais tanta agua en vuestros cauces,
y, sin embargo, casi siempre arribais
secos a nuestras bocas llagadas de sed.
¿ Por qué, decidme, aún tengo fe
en vosotros y en vuestros espejismos?

Ahora sé que no miente mi alma
cuando, lúcidamente, me susurra:

y no pude atraparlos...
pues eran solo sueños.

ADELA

Aunque si alguien le preguntase a Norberto si se están cumpliendo sus sueños en Barcelona él diría que sí. Sólo él sabe si ha merecido la pena recorrer 14.000 km, aunque teniendo en cuenta su exagerada autoestima, él siempre contestará que “ Obvio que mereció la pena”. En mi humilde opinión creo que ha merecido la pena más por las tristezas que ha pasado que no por las alegrías. En fin, sólo decirle una cosa a Norberto, los sueños pueden ser muy importantes, pero para un cristiano ningún sueño merece que uno tenga que pisotear al PRÓJIMO para alcanzarlo, y en el caso de que tuviera que ser asi, se debería renunciar a ese sueño, porque es un sueño egoísta y deshonroso. Si Norberto ha aprendido sólo esto, entonces ya habrán merecido la pena recorrer esos 14.000 km. NINGÚN SUEÑO JUSTIFICA EL DESPRECIO AL PROJIMO, ABSOLUTAMENTE NINGUNO, sobretodo porque como muy bien dice Adela en su poema; “y no pude atraparlos... pues eran solo sueños”.

CARLES SOL ER.

domingo, 11 de julio de 2010

EL DESPRECIO DE NORBERTO A UN POEMA

EL DESPRECIO DE NORBERTO  A UN POETA

Ayer 10 de julio de 2010, mientras buscaba una película de video para verla con David , encontré en un cajón de un escritorio el regalo que hice con toda mi ilusión a Norberto. Se trataba de un poema con dedicatoria autógrafa que había enmarcado para regalárselo a Norbero en el día de su santo. Norberto en lugar de llevárselo a Barcelona, lo escondió en ese cajón para mostrar su desprecio a mi regalo, aunque estoy seguro de que la intención de Norberto hubiese sido echarlo a la basura. ¡¡ Dios mío que falta de aprecio y de sensibilidad¡¡
Me entristecí un poco al encontrar mi regalo escondido en ese cajón. Pero la tristeza pronto se me pasó, porque a estas alturas ya sé la clase de persona que es Norberto y no vale la pena enfadarse por los actos de alguien que nunca mientras convivió conmigo pensó en mí, sólo pensó en sus sueños, en sus necesidades, en sus intereses y a mí me utilizó como un simple medio para lograrlos.
Aunque siempre hay que dar un voto de confianza a las personas, en virtud del cual se podría interpretar que Norberto dejara el regalo en el cajón para llevárselo más tarde. Pero honestamente no lo creo. Si le hubiese gustado, lo hubiese dejado en su maleta, como siempre hacía con las cosas que le regalaba. Lo más probable es que Norberto lo dejara allí a posta, para manifestar abiertamente que ese regalo no le interesaba nada, y en vez de tirarlo cuando llegase a su casa, prefirió dejarlo en ese cajón para disgustarme cuando lo encontrase casualmente.
Lo curioso del caso es que fue él mismo Norberto quien me pidió que le hiciera ese regalo, porque según me contó le había gustado mucho el poema.
Sin embargo, parece que no le gustó tanto la dedicatoria, que dice:

AL HOMBRE ERRANTE DE MUCHAS TIERRAS PARA QUE UN DIA SE CONVIERTA, SI SABE AMAR DE VERDAD, EN UN PEZ DE UN SOLO MAR.

martes, 6 de julio de 2010

Ferran No es como me lo describió Norberto

Hoy, por aquellas rarezas del azar, pienso en Ferran ( quizás Ferran Cin...). Norberto no me contó cosas bellas de él. No puedo refutar sus opiniones, porque no conozco personalmente a Ferran, pero siempre que Norberto me hablaba de él sentía una profunda compasión hacia Ferran. Siempre me preguntaba a mi mismo ¿ Si Ferran no hubiese sido arquitecto, se hubiese Norberto interesado por él? Quizás sí, quizás no. Es lícito tener sueños de grandeza, todos los tenemos en mayor o menor medida. Pero creo que Norberto me contó verdades a medias, que suelen ser las mentiras menos verdaderas. Cuando me contaba sus experiencias desagradables con Ferran, siempre pensaba: POBRE NORBERTO¡¡, hoy, después de haber convivido con Norberto pienso: POBRE FERRAN¡¡¡ Me encantaría conocerle, pero creo que no va a ser posible. Decía Norberto que era un chico muy reservado, y quizás no quiera compartir sus vivencias conmigo. Qué lástima¡¡¡ Ha de ser muy duro pasar por una infancia traumática y convivir con alguien que no està dispuesto a ponerse nunca en tu lugar. Seguramente para Norberto el pecado imperdonable que cometió Ferran era el de NO SER FRIVOLO¡¡ Pero era una persona, y eso es lo que cuenta más, una persona que ayudó a NORBERTO¡ Naturalmente cuando FERRAN lo supo todo se rebeló¡¡ Norberto necesita a alguien que sea un "MANSO" en el sentido que le dan los Evangelios, y creo que lo ha encontrado, UN MANSO DE ESPIRITU que no cuestione nada, que no pida justificaciones, que no se enfade...Espero que Ferran no esté solo, y haya sabido rehacer su vida con alguien comprensivo... T'ho mereixes, i sobretot després de la terrible humiliació per la qual has hagut de passar. T'HO MEREIXES¡¡